Σύγκρουση και συναίνεση !

Στην πολιτική οικονομία θεωρείται ως βασική αξιολογική κρίση το κριτήριο του Pareto.

Σύμφωνα με αυτό το κριτήριο ένα μέτρο πολιτικής είναι ευπρόσδεκτο και επιθυμητό εάν βελτιώνει την ευημερία έστω και ενός ατόμου χωρίς να μειώνει την ευημερία οποιουδήποτε άλλου μέλους της κοινωνίας.

Άρα οποιοδήποτε μέτρα πολιτικής πληρούν το ανωτέρω κριτήριο απολαμβάνουν την κοινωνική και πολιτική συναίνεση.

Στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και οικονομίας της αγοράς, η κοινωνική συναίνεση εξαρτάται από την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών.

Κοινωνίες με υψηλό επίπεδο πολιτικού πολιτισμού έχουν εξασφαλίσει μια μακροχρόνια κοινωνική συναίνεση η οποία ξεπερνάει τον πολιτικό και εκλογικό κύκλο.

Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα του 2008 και εκεί που όλοι περιμένουμε το αυτονόητο και την ώρα ευθύνης των πολιτικών, διαπιστώνουμε, για μια ακόμη φορά, ότι ζούμε την…. ώρα των υπεκφυγών και της επίπλαστης συγκρουσιακής προσέγγισης.

Μικροπολιτικές σκοπιμότητες ορθώνουν ψευδεπίγραφες διαχωριστικές γραμμές και καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη την πολιτική (αλλά και κοινωνική) συναίνεση και την αποδοχή ακόμα και μέτρων οικονομικής πολιτικής που μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά το επίπεδο ευημερίας μιας κοινωνίας.

Όλοι εκείνοι που έχουν μερίδιο στον δημοκρατικό διάλογο , αρνούνται και την πιο στοιχειώδη συναίνεση και αποζητούν απλώς και μόνο το ….«Όχι σε όλα» σε οτιδήποτε προτείνουν οι κυβερνώντες (άρθρο 16, αναθεώρηση συντάγματος, πάταξη της …επαναστατικής γυμναστικής των Εξαρχείων, ασφαλιστικό, εξυγίανση ζημιογόνων δημοσίων επιχειρήσεων, διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων κ.α)

Έτσι, ότι και να αποφασίσει η κυβέρνηση, λογικό ή παράλογο, δίκαιο ή άδικο, θα βρει απέναντί της την αντιπολίτευση, τους κομματικούς συνδικαλιστές, και προφανώς τις ειδικές ομάδες «κεκτημένων» προνομίων που επιβαρύνουν τους περισσότερους.

Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να καταλάβουν ότι ο κόσμος αδιαφορεί για τα μικροπολιτικά «υπαρξιακά τους προβλήματα» και τη συνεχή κοκορομαχία τους.

Αυτό που περιμένει είναι πολιτική συναίνεση για την άμεση εφαρμογή πρακτικών και εφαρμόσιμων μέτρων με σκοπό την ευημερία της κοινωνίας.

Για πόσο ακόμα οι πολιτικές ηγεσίες θα στρουθοκαμηλίζουν, παρατείνοντας μια άρρωστη κατάσταση και μια πολιτική στασιμότητα ;

Για πόσο ακόμα θα αποφεύγουν μια συναινετική αφύπνιση η οποία θα ξεπερνάει τον πολιτικό και εκλογικό κύκλο ;

Χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις. Στα όποια μικρά μεταρρυθμιστικά βήματα και εάν προχώρησε η κυβέρνηση , η αντιπολίτευση σπεκουλάρει , πλειοδοτώντας σε …άρνηση.

Ακόμα και εάν δεχτούμε ότι τα μεταρρυθμιστικά βήματα από την τωρινή κυβέρνηση είναι προς λάθος κατεύθυνση , το ερώτημα που πλανάτε στους πολίτες είναι το εξής: « Ποιες είναι οι αντιπροτάσεις της αντιπολίτευσης ;». Γιατί το … «Όχι σε όλα» δεν είναι πρόταση , ούτε λύση στα προβλήματα μας.

Λίγοι δυστυχώς αντιλαμβάνονται ότι ο πλέον επικίνδυνος εχθρός είναι ο …εσωτερικός εχθρός.

Το λέω αυτό γιατί όσο πιο ισχυρή αισθάνεται μια οποιαδήποτε ομάδα (κυβέρνηση ή αντιπολίτευση) στη δυνατότητά της να επιβάλλει αυτόνομα τη βούλησή της στην κοινωνία, τόσο περισσότερο επιρρεπής είναι στο να αποκοπεί από την πραγματικότητα.

Και από την στιγμή που αποκοπούν από την πραγματικότητα , αυτοί που θα …πληρώσουν το μάρμαρο είμαστε εμείς οι απλοί πολίτες. !

Ας γίνει το «τραπέζι» του διαλόγου επιτέλους «τραπέζι» …λύσεων.

http://politis-gr.blogspot.com/