Σύγχρονοι ελληνικοί μύθοι... ...και η πραγματικότητα‏!

Γράφει ο Νικόλαος Γρυσπολάκης

Με λαβή κάποια σχόλια και άρθρα «ειδικών» επι παντώς επιστητού τα οποία ακουγονται και γράφονται συνεχώς, ασχολήθηκα για λίγες ώρες με έναν από τους σύγχρονους ελληνικούς μύθους. Δηλαδή το η παρούσα κρίση θα κτυπήσει την Ελλάδα περισσότερο διότι το κράτος έχει το μέγα βάρος του τεράστιου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων και επειδή η χώρα στηρίζεται πολύ λιγότερο στην βιομηχανική της παραγωγή απ’ότι οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Είμαι βέβαιος πως την έρευνα αυτή θα μπορούσαν να την είχαν κάνει και τα κάθε λογής φερέφωνα αλλά κάτι τέτοιο είτε λόγω ανεπάρκειας είτει λόγω «καθήκοντος», δεν γίνεται σχεδόν ποτέ.
Το να λέει κανείς ότι η Ελλάδα θα ανακάμψει οικονομικώς δυσκολότερα από...
τις άλλες χώρες επειδή έχει μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι δεν μπορούν να απολυθούν (εν αντιθέσει με αυτούς του ιδιωτικού τομέα) εκτός από οικονομικώς ανακριβές, είναι αναληθές κι επικίνδυνο μιας μάς αποπροσανατολίζει απο τις πραγματικές αιτίες της κρίσης.
Πρώτον, είναι σαν νά’χουμε έναν ασθενή (το οικονομικό και νομισματικό μας σύστημα) που πεθαίνει από καρκίνο (υπερβολικά χρέη με τόκους οι οποίοι δεν υπάρχουν πουθενά ώστε να αποπληρωθούν) και εμείς να επιμένουμε να λέμε πως επειδή έχει κάποιες εκδορές στο χέρι του (υπερβολικός αριθμός δημοσίων υπαλλήλων) θα αργήσει να ανακάμψει. Ο ασθενής έχει καρκίνο παντού, και το θέμα είναι πως είναι γεννετικώς προγραμματισμένος να αποκτήσει καρκίνο κάποια στιγμή. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι ιατροί (οι κυβερνήσεις και οι οικονομολόγοι) είναι να επιταχύνουν ή να καθυστερήσουν την στιγμή του θανάτου. Το ότι η Ελλάδα έχει πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, με βάση και πάλι τα δόγματα του υπάρχοντος συστήματος, είναι (ή μάλλον θα ήταν όπως θα δούμε παρακάτω) πολύ θετικό σε μια τέτοια συγκυρία. Το 70% του ΑΕΠ προέρχεται από την λιανική κατανάλωση και την παροχή υπηρεσιών. Όταν οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους μειώνουν την κατανάλωση τους δραματικά, δεν μπορούν να αποπληρώσουν δάνεια και χρεοκοπούν. Επομένως η ύφεση τροφοδοτείται με αυξανόμενους ρυθμούς. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος μείωσης εισοδήματος, μείωσης της οικονομικής δραστηριότητας και επομένως διατήρησης και χειροτέρευσης της οικονομικής κρίσης. Όταν το δημόσιο προστατεύει την εργασία μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού τότε η συρρίκνωση του ΑΕΠ γίνεται με μικρότερους ρυθμούς. Αυτό εξάλλου προσπαθούν να κάνουν σε όλες τις υπόλοιπες χώρες χορηγώντας τεράστια δάνεια και επιδοτήσεις απευθείας ή μέσω τραπεζών (να βγάλουν κι αυτές κάτι) στον ιδιωτικό τομέα, με την ελπίδα ότι δεν θα προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις.



Εκτός αυτών όμως, οι μισθοί και οι συντάξεις κοστίζουν στο ελληνικό δημόσιο 23 δις € τον χρόνο. Την στιγμή που μόνο για χρεολύσια εφέτος θα πληρώσουμε 42 δις €, για αμυντικές πάγιες δαπάνες 5,8 δις, για νέους εξοπλισμούς περίπου 5 δις τον χρόνο, ενώ στις τράπεζες δώθηκαν 28 δις € ώστε να μας τα δανίσουν μετά με επιπλέον επιτόκιο βεβαίως βεβαίως. Το συνολικό ύψος του προϋπολογισμού υπενθυμίζω ότι φτάνει τα 53.8 δις $ (χωρίς το δωράκι στις τράπεζες). Δηλαδή πληρώνουμε έναν προϋπολογισμό για όλα τα έξοδα του δημοσίου κι ακόμη έναν για χρεολύσια στις τράπεζες. Και το πρόβλημά μας είναι οι πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Συμφωνώ, να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι για να εξοικονομήσουμε χρήματα. Να απολυθούν τα 5 υψηλότερα στελέχη της Εθνικής τράπεζας που επέρσυ έβαλαν στις τσέπες τους μόνο με προνομιακές μετοχές περί τα 4 εκατομμύρια €, τα 5 μεγαλύτερα στελέχη της Εθνική Ασφαλιστικής που μόνο από μισθούς έλαβαν 1.1 εκατομμύρια €, οι 5 του ΟΠΑΠ που έλαβαν σε μισθούς κι εφάπαξ 3.4 εκατομμύρια € και διάφορα άλλα τρωκτικά. Μάνι μάνι μαζέψαμε 8,5 εκατομμύρια €. Τόσα βγάζουν 340 καλοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι των 2000€ τον μήνα. Να απολύσουμε λοιπόν τους 15 που προείπα ή 340 δημοσίους υπαλλήλους; Βεβαίως ο μέσος μισθός δημοσίου υπαλλήλου στην Ελλάδα είναι 1300€ έναντι 2200€ μ.ο. στην Ε.Ε. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Η γελοιότητα επιχειρημάτων του τύπου «οι εργαζόμενοι φταίνε που αμοίβονται πολύ ή που δεν δουλεύουν αρκετά» φτάνει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα αλλά σηκώνει πολύ οικονομική ανάλυση. Δεν λέω ότι όντως δεν δουλεύουν αρκετά ή ότι πολλοί από αυτούς δεν παράγουν έργο, αλλά το να χρησιμοποιεί κανείς αυτό το γεγονός για να εξηγήσει (έστω εν μέρει) τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδος είναι σαν το παράδειγμα με τον ασθενή που έθεσα παραπάνω. Συν τοις άλλοις οι διάφοροι μύθοι για τον αριθμό δημοσίων υπαλληλων και τον υπερβολικό κρατισμό στην Ελλάδα πρέπει επιτέλους να ξεπεραστούν. Συχνά ακούγεται ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους από την Ελλάδα (550.000) . Ναι, εάν υπολογίσει κανείς μόνον τους υπαλλήλους της κυβέρνησης του Η.Β. (487.000). Εάν συνυπολογίσει τους εργαζόμενους σε δημόσιες επιχειρήσεις και στις τοπικές κυβερνήσεις της Σκωτίας, της Ουαλίας και της Βορείου Ιρλανδίας καθώς και τους υπαλλήλους εταιριών του δημοσίου τότε φτάνουμε τα 5,764 εκατομμύρια υπαλλήλους. Δηλαδή σχεδόν 95 δημόσιοι υπάλληλοι ανά 1000 κατοίκους. Ο αριθμός αυτός στον Καναδά φτάνει τα 3.34 εκατομμύρια, δηλαδή στους 100 ανά 1000 κατοίκους (με αυξητικές τάσεις σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως αυτή που διανύουμε). Στην Ελλάδα λοιπόν έχουμε 51 ανά 1000 κατοίκους αλλά κατορθώνουμε μέσω προπαγάνδας και ψευδών ειδήσεων να πείθουμε τον κόσμο ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ο μεγάλος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων.
Ακόμη ένας μύθος ο οποίος διαδίδεται είναι πως η οικονομία τς Ελλάδος θα υποφέρει περισσότερο λόγω του μεγάλου ποσοστού του ΑΕΠ που στηρίζεται στις παροχές υπηρεσιών και την έλλειψη βιομηχανίας. Όντως στην Ελλάδα μόνο το 23.4% του ΑΕΠ προέρχεται από την βιομηχανία με το 73.1% να προέρχεται από την παροχή υπηρεσιών και το 3.5 % από την γεωργία (όλα είναι στοιχεία για το 2008). Στις ΗΠΑ το ποσοστό της βιομηχανίας πλέον φτάνει το 20.6%, στην Βρετανία το 26% και στο βαρύ πυροβολικό της παγκόσμιας βιομηχανίας Γερμανία φτάνει το 30.1% ενώ στην Ιαπωνία το 26.4%. Βεβαίως εάν πάμε παραπέρα και κοιτάξουμε τα κράτη τα οποία βρίσκονται αυτή την στιγμή στην χειρότερη οικονομικώς θέση στην Ευρώπη θα δούμε πως η βιομηχανία εκεί παράγει μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ απ’ότι στην Ελλάδα (Ουκρανία 31,7%, Ιταλία 26,7%, Πορτογαλία 25,6%, Ιρλανδία 27%, Ισπανία 28,9% κ.ο.κ). Παρ’όλα αυτά πολλοί «αναλυτές» επιμένουν πως αυτό είναι το πρόβλημα της οικονομίας της Ελλάδος (αλλά όχι της Ουκρανίας) παρ’ότι π.κ. (προ κρίσεως) προσπαθούσαν εν χορώ να μας πείσουν ότι η μείωση του ποσοστού του ΑΕΠ που προέρχεται από την βιομηχανία και την γεωργία είναι δείγμα σύγχρονης οικονομίας, λοξοκοιτάζοντας προς τις ΗΠΑ και την Βρετανία.
Αυτό βεβαίως ωφείλεται στην πρωτοφανή ικανότητα δημοσιογράφων και πολιτών να παπαγαλίζουν οτιδήποτε ακούσουν ή διαβάσουν χωρίς να προχωράνε σε έρευνα εις βάθος. Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθει μια ψύχωση νεοφιλελεύθερης προελεύσεως πως για όλα τα δεινά φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, η «ανεπαρκής αριστερά», οι μετανάστες, το άσυλο και οι κουκουλοφόροι. Και πάλι επανερχόμενοι στο παράδειγμα του ετοιμοθάνατου ασθενούς, αυτά δεν είναι παρά επιφανειακά συμπτώματα ενός σάπιου οργανισμού, και η σήψη γνωρίζουμε πολύ καλά από πού προέρχεται. Όμως είναι πολύ ευκολότερο να ρίχνουμε το φταίξιμο στο κακό το ριζικό μας, στον κακό αγρότη, τον κακό κουκουλοφόρο ή τον κακό πράκτορα ξένων σκοτεινών δυνάμεων. Όλοι αυτοί είναι πέρα από το πεδίο δράσης μας. Δεν τους ελέγχουμε, είναι απλώς ζιζάνια που ριζώνουν μόνα τους κι εμείς οι πτωχοί «έντιμοι» και τίμιοι σκληρώς εργαζομένοι πολίται υποφέρουμε από αυτά τα ζιζάνια. Όλα θά’ταν τόσο όμορφα και ήρεμα σ’αυτήν την χώρα εάν αυτοί οι άτιμοι οι νέοι δεν φορούσαν κουκουλες και σταματούσαν επιτέλους να πετροβολούν αστυνομικούς, κι εάν οι εργαζόμενοι σταματούσαν να ζητάνε όλο και μεγαλύτερους μισθούς! Μα αφού είπαμε, δεν υπάρχουν χρήματα, το κεφάλαιο και το κράτος καταρρέουν υπό το βάρος των τεράστιων κοινωνικών παροχών. Σφίχτε λίγο το ζωνάρι και δουλέψτε παραπάνω (παρεμπτιπτόντως φαίνεται πως και στην Ισλανδία και στην Λεττονία αλλά και στην Γουαδελούπη άπλωσε τα πλοκάμια του αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ...κι εκεί νέοι βγήκαν στους δρόμους και καίγανε και πετροβολούσαν και μάλιστα στις πρώτες δύο χώρες έριξαν και τις δεξιές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις τους....Μα έχουν κι εκεί άσυλο; Έχουν κι εκεί άτιμους τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους;)
Το πρόβλημα είναι πως κάθε φορά που το οικονομικό-νομισματικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και είναι έτοιμο να πεθάνει (1913, 1933, 1944, 1971) απλώς σκοτώνουν τον ασθενή και φέρνουν έναν άλλον στην θέση του προσποιούμενοι ότι είναι ο ίδιος αλλά αυτή την φορά υγειής, αλλάζοντας τελείως τους κανόνες του χρηματο-νομισματικού συστήματος προς ώφελος του κεφαλαίου. Το οικονομικό αυτό σύστημα είναι νεκρό και βρίσκεται σε κρίση εδώ και έναν αιώνα. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο έχει καταφέρει να επιβιώσει είναι μέσω οικονομικού, στρατιωτικού και πολιτισμικού εξανδραποδισμού άλλων κοινωνιών, χωρών, αγορών, όπως θέλετε πείτε τις. Αυτό, κάποιοι (χωρίς να το καταλαβαίνουν εις βάθος) το λένε ιμπεριαλισμό. Το θέμα είναι πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων κακόβουλων εξουσιαστών που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Είναι ένα απλο σύμπτωμα του οικονομικού μας συστήματος. Αυτό δεν αποτελεί ρητορική του ΚΚΕ ή άλλων κοντόφθαλμων δυνάμεων αλλά βασικό δόγμα και αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του καπιταλισμού. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν διαφορετική αλλά ταυτόσημη ορολογία: επέκταση των αγορών’ επέκταση όμως με κάθε μέσο (στρατιωτικώς, με εκβιασμούς, με δωροδοκίες και εξαγορές ανθρώπων, με επιβολη του «ελεύθερου» εμπορίου κτλ).
Που βρισκόμαστε όμως σήμερα; Μετά την κατάρρευση του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού» ο καπιταλισμός βρήκε τεράστιες αγορές στις οποίες μπόρεσε να διεισδύσει ανεμπόδιστος προσποιούμενος τον σωτήρα. Η ανάπτυξη του συστήματος αυτού ήταν ραγδαία τα τελευταία 20 χρόνια και κατάφερε να φέρει στην σφαίρα επιρροής του και να υιοθετηθεί από ολόκληρο τον πλανήτη. Βεβαίως συχνά γίνεται η παρανόηση ότι οι «πρώην σοσιαλιστικές» χώρες λειτουργούσαν σε κάποιο άλλο οικονομικό και νομισματικό σύστημα. Όμως οι χώρες αυτές δανίζονταν από τους ίδιους διεθνείς τραπεζίτες, πωλούσαν τα αγαθά τους στην ίδια «ελεύθερη αγορά» και εν τέλει χρεοκόπησαν με τους ίδιους όρους και για τους ίδιους λόγους που έχουν ήδη ξεκινήσει να χρεοκοπούν πλήρως-καπιταλιστικά κράτη. Η Σοβιετική Ενωση π.χ. αντλούσε το 1981 το 60% του εισοδήματός της από τις εξαγωγές πετρελαίου και χρυσού. Οι τιμές του πετρελαίου μεταξύ του 1981 και του 1988 έπεσαν από τα 65$ στα 20$ ανά βαρέλι και του χρυσού από τα 600$ στά 380$ ανά ουγγιά (καθόλου τυχαίως ασφαλώς! Αυτή ήταν η διατυπωμένη στρατηγική ιδέα του στρατηγού της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ Ζβιγκνιεβ Μπρεζίνσκι).
Πλέον το «σύστημα» δεν βρίσκει νέες αγορές, δεν βρίσκει νέα θυματα για να μπούν κι αυτοί στην πυραμίδα των «αέναων» κερδών, οπότε καταρρέει. Εμείς βεβαίως μέσα στην τύφλωσή μας, το βόλεμά μας και την αποβλάκωσή μας θα συνεχίζουμε να το στηρίζουμε ακόμη και οταν το πτώμα του αποσκελετωμένο πλέον θα κοίται πάνω στο χειρουργικό τραπέζι και μέσω νέων δανείων και «ενέσεων ρευστότητας» θα προσπαθούμε να το «κρατήσουμε ζωντανό». Θα συνεχίσουμε να κάνουμε τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις σε έναν σκελετό. Προφανώς η «λύση» θα έρθει μέσω μιας γενικής χρεοκοπίας. Έτσι απλώς επιστρέφουμε μερικά χρόνια πίσω όπου τα κράτη και οι πολίτες είχαμε λιγότερα χρέη, ως που ύστερα από 50, 20, 10 χρόνια να επανέλθουμε στο ίδιο ακριβώς σημείο. Άρα δεν υπάρχει λύση; Λύσεις υπάρχουν αλλά όσο οι πολίτες (ιδιαιτέρως οι παλαιότερες γενεές που αδυνατούν να σκεφτούν εκτός του πλαισίου που τούς έχουν καλουπώσει) φοβούνται να δουν πέρα από το παρελθόν και πέρα από τις έτοιμες λύσεις, τόσο θα συνεχίσουμε να περιστρεφομαστε ασταμάτητα στον ίδιο φαύλο κύκλο του χρέους, της έμμισθης δουλείας, της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» και της νομοτελειακης συγκέντρωσης της εξουσίας και του χρήματος στα χέρια των λίγων.
Για την παρούσα κατάσταση και την κατάρρευση που βιώνουμε αλλά αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε θα γράψουμε μιαν άλλη φορά.

ΠΗΓΗ:http://press-gr.blogspot.com